نجوای شاعرانه

باخیالت
بسکه
شب تاصبح
سرکردم
چوماه

داددل
بااب
چشمم
هم سرامد
بانگاه

تازه می پرسی
جنونم را
نه از
عشق
تواست

کوس
رسوایی من
ورد
زبان
عالم
است

داغ
زاهد
رفته
در
پیشانیش
چون
خال
تو

داغ
من
دردل
نهفته
سوز
ان
در
سینه ام

داغ
استبداد
بر
دل
های
ما

زخم
بیداد
است
بر
لب
های
ما

با
کلاهی
چهره ات
مستور
چشم
من
مکن

کس
نمی
داند
دران
چشمان
جادو
جا
کند

رها
نمی
کند
ایام
در
کنار
منش

لبریز
بوسه
سازم
ان
رخ
مه
شکنش

هر
متاعی
قیمتی
دارد
به
بازار
خرید

انچه
انچه
بی
قیمت
مرا
چشمم
بداد
ان
اب
بود

نیامدبه پیش
توبرانیم تو
نازنین

به
شهرخوب
عاشقان
چه
رسم
بد
نوشته اند

شبی که
گریه می شوم
شبی
که
خنده
می
شوم

به
یادوصل و
هجرتو
ومرده
زنده
می
شوم

اینجا
تمام
بوسه های
دلم
انتظار
تو

لب
بر
لبت
نهم
اگر
ایم
کنار
تو

من فدای
چشم
زیبایت
که چشمی
عاشق
است

بوسه می ریزم
به پایت
بوسه هایم
مال
تو

ان
شراب
سرخ
فامت
پای
ان
لب
داده ام

جام
چشمانش
فدای
ان
شراب
ارغوانی
توباد

پای
چشمت
داده ام
دین و
دل و
دنیای
خود

بهر
نازت
جز
تمنایی
ندارم
گر
بی
ارزد
مال
تو

من
خیالم
رابه
مهمانی
چشمت
برده ام

درب
چشمت
باز
کن
بی
خانه ای
اواره ام

بررخش
زیور
به لب
جادو
به
جعدش
صد
رسن

کس
نمی
داند
گریزد
ازکمند
رهزنش

دل
پریشان
می کنی
هی
دیده
گریان
می
کنی

روز
محشر
خونبهای
قتل
دل
پای
تو
است

چاه
ویلم
بوداگر
از
غم
لبالب
گشته
بود

اینهمه
داغی
که
من
در
اندرونش
ریختم

در
جنون
لیلی و
مجنون
دست
انگشتم
نیند

نامه ی
دیوانگی
دل
به
عالم
رفته
است

بی
بهانه
می
گویم
دل
شکسته ام
بی
تو

از
تمام
شادی ها
دل
گسسته ام
بی
تو

به
فراق
تونه
تنها
دل من
سوخته
بود

همه
را
داغ
فراق
توبر
افروخته
بود

عاشق
شده
دل
بر
ان
لب
مست

چون
غنچه
فتاده
بر
کف
دست

حاصل
عمرم
جوانی
بودو
رفت

ان
بهار
زندگانی
بودو
رفت

با
من
ای
نامهربان
پس
کی
مدارا
میکنی

با
دل و
این
دیده ی
خونین
ما
تا
میکنی

به
چهره
فتادی
چه
ناز
عاشقانه
عجب

ربوده ای
دل و
دینم
چه
عارفانه
عجب

بهار
من
نمی
زنی
به
دشت
سوزناک
دل
ترنمی

براین
کویر
پر
ملال
ببار
قطره ای
نمی

پیش
تو
دلربا
اگر
شوق
وصال
امان
دهد

شرح
جفای
تو
دهم
نکته
به
نکته
مو
به
مو

من
هرچه
دارم
مال
تو
تو
ان
نداری
مال
من

عشق
من
تقدیم
تو
جور
تو
تقویم
من

به
اب
دیده و
باران
ابر
غسل
خواهم
کرد

که
دل
زتو
کنم
یارا
هرچه
بادا
باد

حال
ما
خونین
دلان
جز
اه
ودرد
رنج
نیست

درد
بی
درمان
مارا
عشق
خوبان
می
برد

گریه
چشم
اشک
شمع
هردو
زدست
جور
توست

داغ
شقایق
است و
دل
هردو
به
زخم
خنجرت

بوسه های
مهربانت
رابه
لب های
کویرم
هدیه
کن

تاترنم های
بارانی
لب هایت
بگیرد
سوز
من

شهر
به
شهر
میبرم
این
دل و
دیده
با
خودم

تا
نفریبیش
دگر
خسته
شدم
زناز
تو

انقدر
اراستی
زلفت
خراب
امد
دلم

همچو
سوسن
جلوه
کردی
تا
به
تاب
امد
دلم

خرمن
زلفت
بدوش
انداختی
چون
یاسمن

رخ
براراستی
چنان
از
خون
خضاب
امد
دلم

لاله ی
درخون
تپیده
را
مانم

داغ
بر
دل
تنیده
را
مانم

من
دل
نداده
بودم
ایکاش
برتو
سنگ دل

تا
اینچنین
نسوزم
چون
شمع
بی
زبانی

حیف
خوبان
بود
اینگونه
ستمگر
باشد

اینهمه
سنگدل و
شوخ و
جفاگر
باشد

به
چشمت
اشک و
بررخ
غم
بدل
افروخته ای
ناله

جهنم
را
مهیا
کرده ای
بهر
دلم
باری

یکی
بر
چشم
فتاده
غمزه
باری

یکی
بنهاده
بر
رخ
لاله
زاری

لبانت
غنچه
را
ماند
وچشمانت
تماشایی

هزاران
زیور
اراستی
برخ
جانا
نمیدانی